Μια Κυριακή μετάνοιας ...

 caravaggio

…Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. (Ιω. κ , 25). 

Αυτά ήταν τα λόγια του Αποστόλου Θωμά προς τους άλλους Αποστόλους εφόσον δεν ήταν και κείνος παρών στην πρώτη εμφάνιση του Χριστού. Το γεγονός βέβαια ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του, φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνει πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθεί κάθε είδους αμφιβολία. Ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του. Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Μια Κυριακή μετά την Ανάσταση, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αποστόλου Θωμά, του «Άπιστου» όπως επικράτησε να λέγεται.

Η Κυριακή του Άπιστου Θωμά είναι μία Κυριακή μετάνοιας και περισυλλογής για την έπαρση και τον εγωισμό των περισσοτέρων από εμάς. Είναι βέβαιο άλλωστε ότι κάθε άνθρωπος σηκώνει κι ένα δικό του σταυρό. Η πραγματική πίστη όμως είναι συνυφασμένη με την αγάπη και τον πόνο και θα μας οδηγήσει σε μία προσωπική κοινωνία με το Θεό.

Σήμερα χιλιάδες χρόνια μετά πολλοί άνθρωποι απαντούν με τον ίδιο τρόπο στα καθημερινά θαύματα της ζωής. Δεν κάνουν τη διάκριση του «αισθητού» με το «υπεραισθητό» και ζητούν για όλα αποδείξεις και τεκμήρια. Λες και ζυγίζονται και μετριούνται τα πάντα: η αγάπη, η ευτυχία , ο πόνος ή η δυστυχία.

 Συχνά συμβαίνει να ζυγιάζεται στο πρόσωπο ενός ανθρώπου-έστω κι αν ο ίδιος δεν υποψιάζεται τίποτα ή μας είναι εντελώς άγνωστος-και να κρίνεται η τύχη μιας αξίας. Παίρνοντας για μοναδικό μέτρο και κριτήριο τη συμπεριφορά του ατόμου εκείνου βγάζουμε το συμπέρασμα: «Δεν υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο» ή το αντίθετο.Και η τύχη του Θεού, η παρουσία του ανάμεσά μας, η υπόστασή του μπορεί να κερδιθεί ή να χαθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου, σε δευτερόλεπτα, όταν ο άνθρωπος αυτός ποντάρει στην περίπτωση ενός άλλου κι ανάλογα, αν θα φέρει κορόνα ή γράμματα καταλήγει: «Δεν υπάρχει Θεός» (Το διαβατήριο, Αντ. Σαμαράκης).

Και για τους μικρους μου αθητές: Ο Χριστός είπε το “μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”.Θεωρείτε ότι είναι απαραίτητη μία τέτοια πίστη «εξ ακοής» για να προχωρήση κάποιος σε μία πιο προσωπική πίστη με το Θεό;

Αναδημοσίευση από το Virtual School