Ανόργανος vs οργανικού κόσμου

του αγαπημένου φίλου και συναδέλφου Απ. Ζιώγα
 

Επικήδειος του καλού αναγνώστη

 -  ανόργανος  vs  οργανικού κόσμου   -

 στον Χρυσόστομο Σταμούλη

 Με αφορμή δημοσίευση άρθρου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 17/08/2013...

      "Ερώτηση πρώτη: Το να λοιδορούμε κάποιον ερμηνευτικά ως προς τη δική του θέση και αντίληψη περί αληθείας, δεν αποτελεί σκάνδαλο για τους απανταχού αναγνώστες; 

Ερώτηση δεύτερη: To σύνολο των αναγνωστών αφορά αποκλειστικά βαπτισμένους χριστιανούς που ασπάζονται καρδιακά την αλήθεια της Αγίας Γραφής ; 

Απάντηση πρώτη: Καθένας αντιλαμβάνεται τη ζωή σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. 

Απάντηση δεύτερη: Κάθε διατύπωση της αλήθειας μεταβάλλεται σε επίφαση ενόσω διατυπώνεται.

Ο γερμανός   φιλόσοφος Νίτσε στο Περί αληθείας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια (1873) αφού εξηγήσει την κάθε απόπειρα ερμηνείας ως προς την αλήθεια ως μέσο για να εξουσιάσει κανείς κάτι, ως θέληση δηλαδή για εξουσία, εν συνεχεία θα αποκαλέσει "σοφία" την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τις θελήσεις για εξουσία, διότι είναι εχθρικές προς τη ζωή και τείνουν να εξασθενήσουν την έννοια της οικειοποίησης, για να καταλήξει στο να αναρωτηθεί εάν η γλώσσα είναι "η ισακριβής έκφραση της πραγματικότητας". Στο ίδιο πάντα δοκίμιο, ο Νίτσε θα υποστηρίξει πως στον ανόργανο κόσμο (όπου κυριαρχεί απλά μια μηχανική μεταβίβαση ορμής) απουσιάζει η παρανόηση, ενώ στον οργανικό κόσμο ( που σφύζει από ζωή) αρχίζει η πλάνη. Έτσι, κάθε ζωντανή διαδικασία θα οδηγούσε σε ανόργανη ακαμψία, αν κατορθώναμε να εξαλείψουμε την πλάνη. Πάραυτα, ο απόστολος Παύλος , όντας ανθρώπινος, απτός και δεμένος με το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής του, φαίνεται ότι δεν θα πάψει να αποτελεί ζωντανή πρόκληση καθώς διαθέτει την ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους να μιλούν συνέχεια γι ̓ αυτόν ̇ κι αυτό επειδή ο λόγος του δομείται μέσα από εικόνες. Ας θυμηθούμε ένα χωρίο από την Β’ Προς Κορινθίους: "Μπορεί να βαδίζουμε εξωτερικά προς το θάνατο, αλλά ο έσωθεν ανακαινούται  ημέρα και ημέρα… Δεν στοχεύουμε σ ̓ αυτά που φαίνονται, αλλά τα μη βλεπόμενα". Εξάπαντος, στην Καινή Διαθήκη δεν ορίζεται η αγάπη ως Θεός, αλλά ο Θεός ως αγάπη, κι όπως αρέσει στους θεολόγους να λένε, το "άκτιστο" ήταν αυτό που έγινε "κτιστό" αποκτώντας σάρκα και οστά: ο Ιησούς πράττει αγαπητικά, γίνεται αγάπη, αντί να μιλά για αλήθειες εξ ονόματος της αγάπης ̇ τουτέστιν, αντί για σφιγμένη γροθιά, προτείνει την ανοιχτή παλάμη (ωσάν μία φιλική χειραψία).  

Άραγε, εμείς που γράφουμε, πώς κρατάμε την παλάμη μας; Γράφουμε για να συναντηθούμε με τον άλλον ή για να συγκρουστούμε μαζί του; 

Σε κάθε περίπτωση, ο άνθρωπος που διδάσκεται από την εμπειρία, όταν ξεσπάει καταιγίδα τυλίγεται στο παλτό του και απομακρύνεται με βήματα αργά τουλάχιστον αυτή είναι μία αλήθεια που γίνεται κατανοητή σε όλους...

 Ζιώγας Απόστολος