Συμβίωση

Σχετικά Άρθρα

Πλούτος

Εργασία

Επανάσταση

2η Ενότητα videos

 

Ο Κύριος ο Θεός είπε: «Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιον μ’ αυτόν».

Γεν 2, 18

Λόγια αγάπης συζύγου

«Λόγια αγάπης να της λες… Εγώ από όλα, την δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι οδυνηρό, όσο το να βρεθώ σε διάσταση μαζί σου. Κι’ αν όλα χρειαστεί να τα χάσω κι’ αν στους εσχάτους βρεθώ κινδύνους, οτιδήποτε κι’ αν πάθω, όλα μου είναι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά.. Και τα παιδιά τότε μου είναι πολύ αγαπητά, εφ’ όσον εσύ με συμπαθείς. Όλα δικά σου είναι. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα του. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι όλα τα άλλα. Σώμα δεν έχεις πιά δικό σου … Δεν είμαστε δυο σώματα μετά το γάμο, αλλά γίναμε ένα· δεν έχουμε δυο περιουσίες, αλλά μία … Όλα δικά σου είναι, κι εγώ δικός σου είμαι, κορίτσι μου … Ποτέ να μη μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Να την τιμάς, και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από τους άλλους. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για την σύνεση της, και να την επαινείς. Να κάνεις φανερό ότι σε αρέσει η συντροφιά της και ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το να βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε ακόμα, κι αυτά εξ αιτίας της να τα αγαπάς».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις την προς Εφεσίους, ομιλ. Κ΄, 5, ΕΠΕ, 21, P. G. 62, 146-148

.

 

Εκεί όπου ο άνδρας και η γυναίκα και τα παιδιά είναι συνδεδεμένοι με δεσμούς ομόνοιας και φιλίας και αρετής, εκεί βρίσκεται ανάμεσά τους ο Χριστός.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις Γέν., Ομ. Ζ', ΕΠΕ 8, 138 

«Αυτό είναι πραγματική οικογενειακή ζωή, αυτό είναι ο αληθινός πλούτος, αυτή η μεγαλύτερη περιουσία, όταν δηλαδή, ο άντρας δεν συγκρούεται με τη γυναίκα του, αλλά είναι ενωμένοι σαν ένα σώμα… Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το ν’ αγαπιέται πολύ ο άντρας από τη γυναίκα του και η γυναίκα από τον άντρα της». Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Εις Πράξ., Ὁμ. ΜΘ', ΕΠΕ 16Β, 124.

«Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης. Γιατί η γυναίκα και ο άνδρας δεν είναι δύο άνθρωποι, αλλά ένας...»

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος , Προς Κολοσσαείς, Ομιλία ΙΒ, ΕΠΕ 22, 342)

Αντίστιξη στις σχέσεις

«Αντίστιξη στις σχέσεις. Μια προϋπόθεση για να λειτουργήσουν αρμονικά οι πολυποίκιλες ανθρώπινες φωνές και απόψεις είναι η αντίστιξη. Ο όρος προέρχεται από την πολυφωνική μουσική, εκεί που άντρες και γυναίκες τραγουδούν, αλλά ο καθένας μπορεί να ακολουθεί το δικό του ρυθμό, να λέει τα δικά του διαφορετικά λόγια, αλλά ταυτόχρονα να μην παράγεται χάος, αλλά μια όμορφη αρμονία.

Η αντίστιξη είναι απαιτητική διεργασία που απαιτεί την προσωπική καλλιέργεια και ευθύνη του κάθε τραγουδιστή. Προσφέρει όμως την ισότιμη παρουσία του διαφορετικού, της αντρικής και της γυναικείας φωνής, που συμπλέουν στο αρμονικό ταξίδι, δίχως να υπερισχύει η μία της άλλης. Δίχως να πρέπει να συγχρονιστούν κάπου στη μέση, αλλά η αρμονία να αποτελεί το εξαγόμενο της συνύπαρξής τους.

Αντίστιξη στην κοινωνία, ώστε να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα, αλλά όχι διχασμός. Αντίστιξη για την υπεράσπιση των προσωπικών αξιών και απόψεων στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά με αντίστοιχο σεβασμό και των απόψεων των άλλων, αφού η συνύπαρξη είναι αφορμή για εμπλουτισμό και για ανάπτυξη απαιτητικών δημιουργιών που δεν μπορούν να αναπτυχθούν μόνο από μία φωνή.

Αντίστιξη στις οικογένειες, ώστε να μην υποτιμηθούν οι αξιαγάπητες παιδικές φωνές, αλλά να μη χαθεί ο σεβασμός στις απόψεις των γονιών. Αντίστιξη στα ζευγάρια ώστε η διαφορετικότητα να είναι το πολύτιμο έδαφος της σχέσης τους.

Αντίστιξη, η απαιτητική αρμονία των διαφορετικών που δεν ισοπεδώνονται, αλλά η συνύπαρξη τους αναδεικνύει την ομορφιά της ετερότητας.»

Καραγιάννης Δημήτρης, Έρωτας ή τίποτα, σελ. 125-126.

 

Ενότητα στο γάμο

«Αυτό που δίνει στο ζευγάρι τον χαρακτήρα ενός οργανικού συνόλου είναι το Άγιο Πνεύμα, που σε τελική ανάλυση είναι εκείνο που δίνει τα διάφορα χαρίσματα στους συζύγους. Στα δε χαρίσματα δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν στην υπηρεσία του νέου σώματος που δημιουργείται από την ένωση των συζύγων και τα ίδια να εμφανίζονται ως κοινά χαρίσματα.

Όταν το Πνεύμα βρίσκεται στον κάθε σύζυγο και γίνεται μια δύναμη, που τους κρατάει και τους δυο δεμένους, τότε μπορούμε να πούμε ότι και οι σύζυγοι βρίσκονται μέσα στο Πνεύμα. Σ’ αυτήν την περίπτωση το Πνεύμα είναι ένα είδος πνευματικού κλίματος μέσα στο οποίο οι σύζυγοι συναντιόνται ή μία γέφυρα που τους ενώνει…

Το Άγιο Πνεύμα, που κάνει τον γάμο έναν οργανισμό με τη δική του ζωή, αυτό χορηγεί και τα διαφορετικά χαρίσματα. Δένει τους συζύγους μεταξύ τους και τους κάνει να αισθάνονται ότι ανήκουν ο ένας στον άλλο. Δημιουργεί στους συζύγους την πεποίθηση ότι το χάρισμα του καθενός υπάρχει για χάρη του άλλου. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο πνευματικός σύνδεσμος μεταξύ των συζύγων, η ενωτική δύναμη που κάνει τους συζύγους μια ενότητα, η δύναμη της συνοχής στο γάμο. Όπως τα διάφορα όργανα στο σώμα έχουν μέσα τους μια συνεκτική δύναμη που τα κρατάει μαζί, έτσι το Άγιο Πνεύμα, όταν βρίσκεται μέσα στους συζύγους, τους κρατάει μαζί και τους δημιουργεί την βεβαιότητα ότι η ολοκλήρωση είναι δυνατή μόνο στην ένωση…

Το Πνεύμα βρίσκεται μέσα σε κάθε σύζυγο με τα διαφορετικά χαρίσματα ή με τα αμοιβαία αλληλεξαρτώμενα χαρίσματα, που ούτε εξομοιώνουν τους συζύγους, αλλά ούτε τους επιτρέπουν να λειτουργήσουν μεμονωμένα και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. Όπως στο σώμα το κάθε όργανο έχει τη δική του λειτουργία, έτσι και τα χαρίσματα, οι διακονίες των συζύγων, δεν μπορούν να περάσουν από τον ένα σύζυγο στον άλλο, ωστόσο το όφελος που εκπηγάζει το απολαμβάνουν και οι δύο. Όπως γίνεται και στο σώμα, όπου το χέρι παραμένει χέρι και το πόδι παραμένει πόδι, το καθένα με τη δική του λειτουργία. Το καθένα απ’ αυτά, πραγματοποιώντας τη δική του λειτουργία, ωφελείται, τόσο απ’ τη λειτουργία των άλλων, όσο και από τη δύναμη ζωής ολόκληρου του σώματος και μεταδίδει επίσης με τη σειρά του στα άλλα μέλη και σ’ ολόκληρο το σώμα το όφελος από τη δική του λειτουργία».

Π. Φιλόθεος Φάρος, π. Σταύρος Κοφινάς, Συζυγία, Ακρίτας σελ49-50.

 

…Ίνα προς πάντας κυλίεται.

"Τί ποιήσω, ότι η γλώσσα μου θλίβει με και όταν έρχομαι εν μέσω των ανθρώπων, ου δύναμαι κατασχείν αυτήν, αλλά κατακρίνω αυτούς εν παντί έργω αγαθώ και ελέγχω αυτούς;" Και απαντά: "Ο δέ καθήμενος μετά των αδελφών ουκ οφείλει είναι τετραγωνιαίος αλλά στρογγυλός, ίνα προς πάντας κυλίεται".

Ρώτησε κάποιος αδελφός τον Αββά Ματώη: «Τι να κάνω που η γλώσσα μου με στενοχωρεί και όταν είμαι μαζί με άλλους ανθρώπους δεν μπορώ να την συγκρατήσω, αλλά τους κατακρίνω όλους και τους ελέγχω ακόμα κι αν κάνουν κάτι καλό;» Κι ο αββάς απαντά: «Όποιος κάθεται μαζί με τους αδελφούς του δεν πρέπει να ναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός, για να κυλάει προς όλους». 

Αρμονική συνύπαρξη

 

«Κάθε άνθρωπος έχει γεννηθεί σ΄ ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο αρχικά αναπτύσσεται και διαμορφώνεται, προχωρώντας από την απλή ύπαρξη στην συνύπαρξη. Είναι φυσικό λοιπόν να επηρεάζεται από τις αρχές που ισχύουν για τη συμβίωση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των ανθρώπων. Στη διάρκεια του βίου του καλείται να αντλεί από τα ευφορότερα πνευματικά κοιτάσματα της θρησκευτικής του παραδόσεως εκείνες τις αξίες, που εμπνέουν τη ζωή για μια αρμονική συνύπαρξη…

Όσα ζούμε στον χώρο της χριστιανικής πίστεως όχι μόνο συμβάλλουν σταθερά στην αρμονική συνύπαρξη, αλλά την ανυψώνουν και τη μεταμορφώνουν σε κάτι σημαντικότερο: σε ‘κοινωνία προσώπων’. Πρόκειται για μια σταδιακή συνειδητοποίηση και πορεία από την ύπαρξη στη συνύπαρξη, από τη συνύπαρξη στην κοινωνία.

Η ύψιστη και απόλυτη αρχή, ο όντως Ων, ο Τριαδικός Θεός, κατά τη χριστιανική πίστη, είναι κοινωνία αγάπης προσώπων, ‘ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο Θεός αγάπη εστίν’ (Α΄Ιω. 4:8). Αυτό που μεταμορφώνει την απλή συνύπαρξη σε κοινωνία είναι ακριβώς η αγάπη. Αυτή μετασχηματίζει το ανθρώπινο όν από άτομο σε πρόσωπο. Η χριστιανική παράδοση θεμελιώνεται πάνω σε αυτήν τη βεβαιότητα. Και αναπτύσσεται με τόλμη στις επόμενες φάσεις. Η σχέση του Θεού με τον κόσμο, ιδιαίτερα με την ανθρωπότητα, είναι σχέση αγάπης, που τείνει στη δημιουργία ‘κοινωνίας’. Η Ενανθρώπηση του Λόγου αποτελεί μια εκπληκτική κίνηση της αγάπης του Θεού, που αποσκοπεί σε ‘κοινωνία’ Θεού και ανθρώπων.

Η Εκκλησία του Χριστού, «το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου’ (Εφ. 1:23), συνεχίζει την αποστολή του Ένσαρκου Λόγου, του Ιησού Χριστού μέσα στην ιστορία. Η ύπαρξή της, η μαρτυρία της, η μυστηριακή ζωή, επιδιώκουν την ‘κοινωνία’ του ανθρώπου με τον Θεό και των ανθρώπων μεταξύ τους. Εμπνέοντας και ενισχύοντας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος την αγάπη στις ποικίλες μορφές της, με το εύρος και τη δυναμική που αποκαλύπτει η Καινή Διαθήκη (π.χ. η επί του Όρους Ομιλία, η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο Ύμνος της αγάπης, η Α΄ Επιστολή Ιωάννου). Έχοντας ως κέντρο της λειτουργικής και πνευματικής ζωής τη Θεία Κοινωνία.

Χρέος και αγώνας κάθε ανθρώπου είναι να συνεισφέρει στην αρμονική συνύπαρξη. Όραμα, προσδοκία και προσευχή του πιστού χριστιανού, καθώς ατενίζει σταθερά το μυστήριο των προσώπων της Αγίας Τριάδος και την ενανθρώπιση του Λόγου, ο Οποίος αποκαλύπτει το πλήρωμα της αγάπης, είναι να ανέρχεται σε ένα επόμενο επίπεδο: να συμβάλλει με τη μυστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην ανύψωση της απλής συνυπάρξεως των ανθρώπων σε κοινωνία προσώπων».

Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Συνύπαρξη: Ειρήνη, φύση, φτώχεια, Τρομοκρατία, αξίες. Θρησκειολογική θεώρηση, εκδ Αρμός, Αθήνα 2015 σσ 181-183.