Εκείνος και το σπουργιτάκι ήξεραν

Δες τον ήλιο στον ουρανό...είναι τόσο φωτεινός...πηγή ζωής...

Τα σύννεφα δίπλα του τον πλησιάζουν απειλητικά...σαν να θέλουν να του πάρουν αυτή τη λάμψη...να γίνουν εκείνα κυρίαρχα στο βασίλειο του ουρανού...

Ένα σπουργίτι που ζει στη γη είδε αυτή τη διαμάχη εκεί ψηλά και έχει αρχίσει να φοβάται...

Δεν ξέρει ποιος θα νικήσει...ο καλός;-ο ήλιος- ή οι κακοί;-τα σύννεφα-...

Νιώθει πως πρέπει να πάει κάπου, που να μπορεί να προστατευθεί...αλλά που;

Στην αρχή βλέπει ένα όμορφο δέντρο...γεμάτο από πολλά κλαδιά και φύλλα που θα μπορούσε να κρυφτεί αλλά και να βλέπει τον μεγάλο αγώνα του ήλιου για να κρατήσει τη θέση του...

Όμως στο δέντρο ζουν εδώ και καιρό άλλα πουλιά...μεγάλα και κακά...έτσι το διώχνουν και δεν του αφήνουν ούτε μια μικρή γωνίτσα...

Στενοχωρημένο και φοβισμένο ξεκινάει πάλι το ψάξιμο...

Αυτή τη φορά βλέπει ένα παράθυρο ανοιχτό...σκέφτεται λοιπόν πως οι άνθρωποι που θα ζουν εκεί μέσα μπορεί να το αγαπήσουν και να το κρατήσουν...μαζί τους...να το προστατεύουν...να το ταΐζουν και να μην είναι ποτέ ξανά μόνο του...

Βάζει μπρος λοιπόν...και κουνώντας τα φτεράκια του πέταξε μέχρι το ανοιχτό παράθυρο...δειλά δειλά άρχισε να προχωράει προς τα μέσα...όμως...ένας άνθρωπος που ζούσε εκεί μόλις το είδε θύμωσε...πήρε ένα μεγάλο αντικείμενο, που το καημένο το σπουργιτάκι δεν ήξερε πως το λένε, και άρχισε να το κυνηγάει...

Πέταγε από δω...πέταγε από κει...φοβόταν τόσο πολύ...ήθελε να φύγει αλλά είχε χάσει τον δρόμο προς το παράθυρο...

Έψαχνε με όλες του τις δυνάμεις μέχρι που κατάφερε να γλυτώσει...

Κουρασμένο πια και με την καρδούλα του να χτυπάει σαν τρελή πήρε πάλι το δρόμο για να βρει ένα καταφύγιο...

Στο δρόμο σκεφτόταν πως θα μπορούσε ο κόσμος να είναι τόσο κακός...γιατί να μην το θέλει κανένας;

Μήπως είναι κακό;

Μήπως έχει κάνει κάτι άσχημο;

Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις του δεν κατάλαβε πως κάποιες τις έλεγε δυνατά...

Ξαφνικά ακούει μια φωνή πίσω του να το φωνάζει...

Γυρνάει και τι να δει...

Έναν γάτο...

Ο φόβος το πλημμύρισε...άρχισε να τρέμει και ήταν έτοιμο να το βάλει στα φτεράκια του...

Όμως ο γατούλης άρχισε να του μιλάει και αμέσως άλλαξε γνώμη...

Καθόταν ήσυχο και τον άκουγε...

Ο γατούλης του είχε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις με το σπουργιτάκι...είχε περάσει τα ίδια μ'εκείνο...

Γάτες τον είχαν διώξει από τη φωλιά τους...

Άνθρωποι τον είχαν κυνηγήσει...είχε περάσει πολλά...

Το σπουργιτάκι ένιωθε πως είχε βρει κάποιον που θα μπορούσε να του μιλήσει...και ο γατούλης όμως το ίδιο...

Μιλούσαν για πολλή ώρα...είπαν πράγματα που δεν θα μπορούσαν να πουν σε άλλους...

Κάποια στιγμή άκουσαν έναν δυνατό κρότο από τον ουρανό...

Έτρεξαν μαζί...βρήκαν ένα σκεπαστό μέρος και κούρνιασαν εκεί αγκαλιά...ο γατούλης προστάτευε το σπουργιτάκι με το σώμα του και εκείνο τον ευχαριστούσε με όλη του την καρδούλα...

Μαζί πέρασαν αυτή τη μπόρα...

Μαζί και άλλες πολλές...

Όσοι τους έβλεπαν να παίζουν και να είναι συνέχεια ο ένας με τον άλλον δε το πίστευαν...

Πως γίνεται έλεγαν ένας γάτος να είναι μαζί με ένα σπουργίτι...Πως γίνεται να μην το έχει φάει ακόμα;

Κάποια μέρα τους άκουσε ο γατούλης και χαμογέλασε...

Εκείνος και το σπουργιτάκι ήξεραν...

                                                                                Ειρήνη...
Πηγή