Κείμενο
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Πλειστάκις ο Κύριος ήλθεν κατ’
αντιπαράθεσιν με τα δαιμόνια τα όποια εβασάνιζον δια των φθονερών και
φθοροποιών δυνάμεών των ανθρώπους και συντρίψας αυτά, τους εθεράπευεν
και τους εχάριζεν την ίασιν.
Η απόλυτος κυριαρχία και εξουσία του Κυρίου επί αυτών των πονηρών πνευμάτων, παρουσιάζεται υπό του ευαγγελιστού Ματθαίου, κατά την σημερινήν θείαν αυτού διήγησιν. Ο διάβολος, επιβουλεύεται τους δυστυχείς ανθρώπους της χώρας των Γεργεσηνών, έχουν καταστεί ερείπια, ράκη ψυχικά και σωματικά, εις χείρας του.
Ρακένδυτοι, κυκλοφορούν ανά μέσον των μνημείων. Ο Κύριος τους απαλλάσσει εκ των δαιμονίων και εκείνοι επιστρέφουν σώφρονες, εν τω κόσμω. Υπήρξαν άνθρωποι της αμαρτίας και δι’ αυτό εκρατούντο υπ’ αυτού του διαβόλου υποδουλωμένοι και εις τας ψυχάς των επεκράτει σύγχισις και ταλαιπωρία.
Η δύναμις του Κυρίου όμως, κατόπιν των φιλάνθρωπων αισθημάτων του, έρχεται και να λυτρώση και να ελευθερώση εκ της κακουργίας του πονηρού τους δύο δυστυχείς δαιμονιζομένους.
Τελειούται επί του Σταυρού, Αναστάς μετ’ ολίγον «ίνα δια του θανάτου καταργήση τον τον κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Έβρ. 2, 14). Εθανάτωσεν τον διάβολον και δεν ημπορεί να κάμη πλέον κακόν εις τον άνθρωπον, ει μη μόνον εάν εκείνος - ο άνθρωπος, δηλαδή - το θελήσει και συμμαχήσει μετ’ αυτού.
Η αγιαστική χάρις των Μυστηρίων, αδελφοί μου, και η ένωσις του άνθρωπου με τον Θεόν, περιφρουρεί ως ασπίς τον χριστιανόν και τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού και φθοροποιού διαβόλου, ρίπτονται εις το κενόν. Ο άνθρωπος, νικητής του πονηρού και της αμαρτίας κατά την παρούσα ζωήν, αναδεικνύεται δια της χάριτος του Κυρίου, τέκνον και κληρονόμος της ουρανίου Βασιλείας.
Δια της θείας δυνάμεως του Κυρίου, το έργον του διαβόλου καταστρέφεται, κατανικάται η δύναμις του πονηρού και δίδεται εις τους χριστιανούς υπό του Κυρίου η εξουσία, «του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. 1, 19). Θα ηδύνατο ο Κύριος να εκμηδένιση την κακοποιόν δύναμιν του διαβόλου.
Δεν το πράττει όμως. Τον αφήνει να μας πολεμεί «εις γυμνάσιον των ημετέρων ψυχών». Να γυμνάζεται δηλαδή η ψυχή μας, εις το να αποκρούη τας βολάς του πονηρού και να υποτασσόμεθα θεληματικώς εις τον νόμον και το θείον θέλημα. Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος δίδει σαφή, έντονον και θερμήν προτροπήν.
«Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών, εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4, 7-8).
Αναδημοσίευση από:dogma.grhttp://dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3236&catid=14Η απόλυτος κυριαρχία και εξουσία του Κυρίου επί αυτών των πονηρών πνευμάτων, παρουσιάζεται υπό του ευαγγελιστού Ματθαίου, κατά την σημερινήν θείαν αυτού διήγησιν. Ο διάβολος, επιβουλεύεται τους δυστυχείς ανθρώπους της χώρας των Γεργεσηνών, έχουν καταστεί ερείπια, ράκη ψυχικά και σωματικά, εις χείρας του.
Ρακένδυτοι, κυκλοφορούν ανά μέσον των μνημείων. Ο Κύριος τους απαλλάσσει εκ των δαιμονίων και εκείνοι επιστρέφουν σώφρονες, εν τω κόσμω. Υπήρξαν άνθρωποι της αμαρτίας και δι’ αυτό εκρατούντο υπ’ αυτού του διαβόλου υποδουλωμένοι και εις τας ψυχάς των επεκράτει σύγχισις και ταλαιπωρία.
Η δύναμις του Κυρίου όμως, κατόπιν των φιλάνθρωπων αισθημάτων του, έρχεται και να λυτρώση και να ελευθερώση εκ της κακουργίας του πονηρού τους δύο δυστυχείς δαιμονιζομένους.
Τελειούται επί του Σταυρού, Αναστάς μετ’ ολίγον «ίνα δια του θανάτου καταργήση τον τον κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Έβρ. 2, 14). Εθανάτωσεν τον διάβολον και δεν ημπορεί να κάμη πλέον κακόν εις τον άνθρωπον, ει μη μόνον εάν εκείνος - ο άνθρωπος, δηλαδή - το θελήσει και συμμαχήσει μετ’ αυτού.
Η αγιαστική χάρις των Μυστηρίων, αδελφοί μου, και η ένωσις του άνθρωπου με τον Θεόν, περιφρουρεί ως ασπίς τον χριστιανόν και τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού και φθοροποιού διαβόλου, ρίπτονται εις το κενόν. Ο άνθρωπος, νικητής του πονηρού και της αμαρτίας κατά την παρούσα ζωήν, αναδεικνύεται δια της χάριτος του Κυρίου, τέκνον και κληρονόμος της ουρανίου Βασιλείας.
Δια της θείας δυνάμεως του Κυρίου, το έργον του διαβόλου καταστρέφεται, κατανικάται η δύναμις του πονηρού και δίδεται εις τους χριστιανούς υπό του Κυρίου η εξουσία, «του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. 1, 19). Θα ηδύνατο ο Κύριος να εκμηδένιση την κακοποιόν δύναμιν του διαβόλου.
Δεν το πράττει όμως. Τον αφήνει να μας πολεμεί «εις γυμνάσιον των ημετέρων ψυχών». Να γυμνάζεται δηλαδή η ψυχή μας, εις το να αποκρούη τας βολάς του πονηρού και να υποτασσόμεθα θεληματικώς εις τον νόμον και το θείον θέλημα. Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος δίδει σαφή, έντονον και θερμήν προτροπήν.
«Αντίστητε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών, εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4, 7-8).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου