Τα παράθυρα της ζωής μας

  του Κ.Γ Παπαδημητρακόπουλου 

Ἔχετε φανταστεῖ, παιδιά, τό σπίτι μας χωρὶς παράθυρα; Θὰ ἦταν κόλαση πραγματική! Ἔξω, ἂς ποῦμε, νὰ εἶναι ἡμέρα, χαρὰ Θεοῦ, ὁ οὐρανὸς νὰ εἶναι καταγάλανος καὶ ὁ ἥλιος νὰ καταλάμπει καὶ μέσα στὰ σπίτια μας νὰ ὑπῆρχε τὸ ἀπόλυτο σκοτάδι.
Θὰ ἦταν χειρότερα καὶ ἀπ’ τὰ κελιὰ μιᾶς φυλακῆς! Καὶ δὲν εἶναι μόνο τὸ φῶς, ποὺ φέρνουν στὸ σπίτι μας τὰ παράθυρα. Εἶναι καὶ ὁ ἐξαερισμὸς καὶ ἡ ὅλη ἀνανέωση, ποὺ παρέχουν. Κι εἶναι βέβαια καὶ ἡ θέα τοῦ γύρω μας κόσμου ἀκόμη καὶ ὑπὸ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες.
Κι ὅλα αὐτὰ ἀνάλογα βέβαια μὲ τὸ μέγεθός τους καὶ τὴ θέση στὴν ὁποία βρίσκονται. Νὰ γιατί ἀκόμη καὶ παράθυρο ἀπὸ παράθυρο διαφέρει.

  Ωστόσο τὰ παράθυρα δὲν εἶναι μόνο ἀναγκαῖα γιὰ τὰ σπίτια μας, εἶναι σαφῶς ἀπαραίτητα καὶ γιὰ τὴ ζωή μας. Θέλουμε καὶ στὴ ζωὴ μας φῶς, φῶς πολύ! Θέλουμε καὶ στὴ ζωή μας τὸ καλύτερο, τὴν ἀνανέωση! Θέλουμε καὶ στὴ ζωή μας τὴ θέα τοῦ κόσμου στὸν ὁποῖο ζοῦμε, ὡς καὶ τῶν πέραν αὐτοῦ! Γι’ αὐτὸ κι ἐκεῖ στὴν προσπάθειά μας νὰ τὴν φωτίσουμε (ἢ καὶ νὰ τὴν φωταγωγήσουμε), νὰ τὴν ἀνανεώσουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τῆς δώσουμε τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ θέα, ἀκόμη κι ὁλοκλήρου τοῦ ὁρίζοντα ἂν γινόταν, ὅλο καὶ κάποια παράθυρα τῆς ἀνοίγουμε, μικρὰ ἢ μεγάλα. Κι αὐτὴ ἡ προσπάθεια εἶναι ἀδιάκοπη, ξέρετε…

Στ’ ἀλήθεια τί ἄλλο κάνουμε μὲ τὴν μόρφωση καὶ τὴν σπουδή; Μὲ τὴν ἐπιστήμη; Μὲ τὴν τέχνη; Μὲ τὶς ἀνακαλύψεις; Ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ἐξερευνήσεις τοῦ διαστήματος; Στ’ ἀλήθεια τί προσπαθοῦμε νὰ ἐπιτύχουμε μὲ τὶς ἐκδρομὲς καὶ τὰ ταξίδια, ἰδιαίτερα δὲ τὰ μακρινὰ καὶ τὰ ἐξωτικά; Στ’ ἀλήθεια τί ἐπιχειροῦμε μὲ τὴν ἀνάγνωση ἑνὸς βιβλίου, μὲ τὴν παρακολούθηση ἑνὸς θεάματος ἢ μὲ τὰ μουσικὰ ἀκούσματα;
Στ’ ἀλήθεια ποῦ ἀποβλέπουμε μὲ τὶς διασκεδάσεις, τὸν ἀθλητισμὸ καὶ τὰ χόμπι; Ἀλλὰ καὶ τί ἄλλο κάνουμε μὲ τὴν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ; Ἐκεῖνον ποὺ ὄχι μόνο θέλουμε νὰ Τὸν βροῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν δοῦμε, καὶ νὰ Τὸν ἀγγίξουμε καὶ νὰ Τὸν νοιώσουμε κατὰ τὸ δυνατόν;
Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ φῶς, ἡ ἀνανέωση καὶ ἡ θέα ἐκείνων ποὺ θὰ μᾶς κάνουν νὰ ζήσουμε καλύτερα, ὀμορφότερα, ὡραιότερα. Λὲς καὶ ὁ Θεὸς ἔβαλε μέσα μας τὸν πόθο νὰ μὴ μένουμε ἀποκλεισμένοι κάπου, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ διάφορα παράθυρα, τελικὰ νὰ κατευθυνθοῦμε σ’ Αὐτόν. Σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ ἀπόλυτο Φῶς, ἡ μοναδικὴ Ἀνανέωση, τὸ ἀνυπέρβλητο θέαμα.

 Λοιπόν, στὶς ἀναζητήσεις μας αὐτὲς γιὰ φῶς, ἀνανέωση καὶ θέα τοῦ κόσμου, ἔρχεται καὶ ἡ τεχνολογία –γιὰ παράδειγμα– νὰ μᾶς ἀνοίξει τὰ δικά της παράθυρα. Τῶν ὑπολογιστῶν, τῶν τηλεοράσεων, τῶν κινητῶν, τοῦ διαδικτύου… Κάθε ὀθόνη, εἶναι κι ἕνα παράθυρο πρὸς τὸ φῶς! Κάθε ὀθόνη, εἶναι κι ἕνα παράθυρο πρὸς τὴν ἀνανέωση! Κάθε ὀθόνη, εἶναι κι ἕνα παράθυρο πρὸς τὴν θέα ὅλου τοῦ κόσμου, ὡς καὶ τοῦ πλέον μακρινοῦ!
Σαφῶς ἕνα τέτοιο παράθυρο εἶναι καὶ ἡ δυνατότητα ποὺ μᾶς παρέχει γιὰ τὸ παραπέρα… Αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ τόσο πολὺ ποθοῦμε, ἀναζητοῦμε καὶ νοσταλγοῦμε… Ὅμως πῶς καταλήγουν νὰ λειτουργοῦν στὴ ζωὴ μας ὅλα αὐτὰ τὰ παράθυρα; Ἀντὶ γιὰ φῶς, νὰ μᾶς φέρνουν τὸ ἀπόλυτο σκοτάδι!
Ἀντὶ γιὰ ἀνανέωση, νὰ μᾶς ὁδηγοῦν ἀκόμη πιὸ βαθιὰ στὸ κελί τῆς φυλακῆς μας! Ἀντὶ γιὰ τὴ θέα κάθε μεγάλου καὶ ἀληθινοῦ, νὰ βλέπουμε τελικὰ κάθε τιποτένιο καὶ ἁμαρτωλό, ὅλο τὸν βοῦρκο τοῦ κόσμου! Κι αὐτὸ δὲν γίνεται μόνο μὲ τὰ τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα. Γίνεται βέβαια μὲ ὅλα. Καὶ μὲ τὰ βιβλία, καὶ μὲ τὴ μουσική, καὶ μὲ τὰ χόμπι ἀκόμη.
Δηλαδὴ τί παρατηροῦμε; Πώς τὴν ἀνάγκη μας γιὰ τὸ ἄνοιγμα παραθύρων στὴ ζωή μας, τὴν ἐκμεταλλεύεται γιὰ τὰ καλὰ ἡ ἁμαρτία, γιὰ νά δημιουργήσει σ’ αὐτὴν τὰ δικά της παράθυρα. Πού θὰ βλέπουν πρὸς τὸ σκοτάδι κι ὄχι πρὸς τὸ φῶς! Πού θὰ μᾶς φέρνουν τὸν μολυσμένο κι ὄχι τὸν καθαρὸ ἀέρα! Πού θὰ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ βλέπουμε ἁμαρτωλοὺς κι ὄχι τοὺς ἀνώτερους καὶ ἁγιασμένους ὁρίζοντες!
Ἀλλ’ ἡ ἁμαρτία κάνει κι αὐτὸ τὸ φοβερό: Κλείνει τὰ ὀρθά, τὰ ὡραῖα καὶ τὰ μεγάλα παράθυρα τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει ὅλα τὰ δικά της. Μᾶς κλείνει τὸ καλὸ βιβλίο καὶ τὸ περιοδικό! Μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ κάθε τι πνευματικό! Μᾶς ἀποκλείει ἀπὸ κάθε ἀνώτερο καὶ μεγάλο! Μέσα ἀπ’ αὐτὲς τὶς μεθόδους δὲν φέρνει ἁπλῶς τὸ σκοτάδι, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν κόλαση στὴ ζωή μας!

 Ὁπότε ὑπάρχει πλέον μεγάλη ἀνάγκη νὰ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὰ πράγματα. Ὡς τέλειοι ἀρχιτέκτονες, μηχανικοὶ καὶ οἰκοδόμοι ν’ ἀνοίγουμε τὰ παράθυρα ἐκεῖνα ποὺ πρέπει στὴ ζωή μας, ὅπως κάνουμε καὶ μ’ αὐτὰ τοῦ σπιτιοῦ μας.
Κι αὐτὸ ἀπαιτεῖ νὰ ἔχουμε ὅραμα γι’ αὐτήν! Ὡς ἔξυπνοι, δηλαδὴ συνετοί, ποὺ θέλει νὰ εἴμαστε ὁ Χριστός, νὰ μποροῦμε νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὶς «ἐξυπνάδες» τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου, ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἀνοίξουν ἄλλα παράθυρα, ὅλα τους πρὸς τὴν ἁμαρτία! Ἀπὸ ἐκεῖ τίποτα καλὸ δὲν πρόκειται νὰ μᾶς προκύψει!

  Λέει, καλοί μου φίλοι, ἕνας ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς». Δηλαδή, μέσα ἀπ’ τὸ φῶς Σου, Χριστέ μου, θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸ φῶς. Νὰ τὸ μεγαλύτερο παράθυρο τῆς ζωῆς μας. Ὁ Χριστός! Αὐτὸς κι ἂν εἶναι τὸ Φῶς, ἡ Ἀνανέωση καὶ ἡ θέα ὡς καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ ἀκόμη…

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1996, 1 Νοεμβρίου 2013  

Πηγή